Madelief omdat onkruid niet vergaat!

Lang geleden in een bloemenkiosk leerde ik het vak. Natuurlijk niet meteen, ik begon met emmers schoonmaken en opruimen. Maar al snel leerde ik klanten helpen en boeketten maken. Dit was toen echter niet mijn droom. Mijn droom lag toen in de zorg. Mensen helpen en iets goeds doen voor de wereld. Na een korte stage in een verpleeghuis besloot ik toch de opleiding niet te gaan doen. Ik was zo teleurgesteld dat we helemaal geen tijd hebben voor de mensen, dat ik terugviel in het oude vertrouwde “bloemist zijn”.

Hoe meer ik van het vak leerde, hoe meer de droom opbloeide van een eigen bloemenwinkel. En daar opende ik de deuren van Bloemenwinkel de Madelief in het Wateringseveld in 2011. Wat een enorme ervaring was dat, ik was toen pas 21 lentes jong. Je leert enorm veel als (startende) ondernemer. Vandaag de dag kan ik nog steeds genieten van die tijd. Dagelijks reed ik toen met mijn gele Volkswagen Kever naar de veiling, totdat deze te klein werd en er een mini-aanhanger achter kwam. Met koud weer hebben ze mij regelmatig aangeduwd, maar mijn gele vriend bracht mij altijd thuis. Karren vol heb ik vervoerd in die auto, waar ik tot de dag van vandaag nog steeds profijt van heb. De auto inladen en bloemen stapelen om zoveel mogelijk mee te nemen, het lukte mij altijd.

Het harde werken in de winkel had best zijn tol geëist. Ik was moe en futloos en besloot thuis te gaan werken, totaal niet praktisch op één hoog, maar ik had het echt nodig. In alle rust zonder afleiding werken aan de bloemen. Zelfs van deze periode heb ik enorm genoten. Werd het mij te veel, dan ging ik even douchen of op de bank zitten en weer verder. Langzaam begon ik weer op te laden en kwamen er nieuwe ideeën voor de zaak.

Begin 2020 kwam de lockdown, slechts enkele maanden nadat ik de winkel had gesloten. Iedereen stuurde elkaar bloemen omdat we elkaar niet mochten zien. Dit was een hele drukke periode waarin de klanten meteen konden wennen aan het digitale. Het vooroordeel dat het niet persoonlijk zou zijn, verdween al snel. Je bestelde online, kreeg een foto achteraf en we hadden contact via WhatsApp. Zo groeide Madelief online en met alle (zakelijke) abonnementen was het binnen korte tijd weer erg druk.

Na het overlijden van mijn vader stortte alles in. Vooral mijn wereld, want hij was mijn wereld. Ik heb toen een lange tijd thuis gezeten en wekenlang op de bank voor mij uit zitten staren onder een dekentje, vrij emotieloos. Toen ik na die weken besloot om mijn snoeischaar weer op te pakken, stortte ik emotioneel in. Ik had echt het gevoel dat ik de wereld niet meer aan kon. Maar stapje voor stapje krabbelde ik langzaam weer overeind. Tot ik op een dag dacht aan dat ene moment in het ziekenhuis. En die droom heeft mij enorm geholpen. Ik had een doel: het allermooiste maken wat in mijn kunnen ligt voor de mensen, zo kan ik ze helpen. Hoe meer ik het voor mij ben gaan zien, hoe meer het op mijn pad kwam. Dus bouwde ik de website om en richtte me volledig op rouwbloemen, mijn hartstocht.

Na flink de tijd te hebben genomen na het verlies, moest ik niet zoveel van mijzelf. Soms was het overleven op een dag al inspanning genoeg. Ik werkte soms halve dagen en daar had ik mijn handen al mee vol. Op het moment dat ik rouw begon te ervaren, werkten mijn hoofd en geheugen niet meer mee, waardoor ik ook echt niet volledig kon werken. Maar ook deze periode ging ook langzaam voorbij. Ik kreeg een nieuwe werkplek in Poeldijk waar ik mij helemaal thuis voel. Na een paar drukke maanden keek ik ineens om en besefte: ik ben weer op mijn oude werk niveau.